در صنایع نفت، گاز، پتروشیمی، معدن و بسیاری از محیط‌های صنعتی دیگر، وجود گازها، بخارات، گرد و غبارهای قابل اشتعال، خطر بروز انفجار را به یک چالش جدی تبدیل کرده است.

برای کاهش این خطرات و تأمین ایمنی کارکنان و تجهیزات، استفاده از تجهیزات ضدانفجار ضروری است. اما پیش از انتخاب تجهیزات مناسب، لازم است محیط کاری بر اساس “میزان و احتمال حضور مواد قابل اشتعال” طبقه‌بندی شود. این طبقه‌بندی که معمولاً به صورت “Zone” یا “Class/Division” انجام می‌شود، مبنای اصلی برای طراحی، نصب و بهره‌برداری از سیستم‌ها و تجهیزات ایمن در این مناطق به‌شمار می‌رود. شناخت صحیح این طبقه‌بندی‌ها، نخستین گام در انتخاب صحیح تجهیزات ضدانفجار و پیاده‌سازی استانداردهای بین‌المللی ایمنی است.

طبقه بندی مناطق حساس بر اساس ماده شماره 500 از آیین نامه ملی برق کشور آمریکا N.E.C به شکل زیر می باشد.

کلاس 1 (CLASS I)

 مناطقی که از گازها و یا بخارات قابل اشتعال استفاده می گردد  یا احتمال نشت بخار و گاز های اشتعال پذیر وجود دارد.

کلاس 2 (CLASS II) 

 مناطقی که غبارهای قابل اشتعال مانند غبارهای برخی از فلزات، غلات، ذغال  به طور طبیعی در آن ها وجود دارند یا ممکن است که به وجود بیایند.

کلاس 3 (CLASS III)

  مناطقی که در آن ها فیبر ها و تارهای قابل اشتعال مانند کنف و پنبه وجود دارند

در این آیین نامه هر کلاس خود به دوDIVISION تقسیم شده است: 

1. Divison 1
2.  مناطقی که در شرایط عادی دارای گازها و غبارهای اشتعال پذیر هستند.
3. Divison 2
4.  مناطقی که در شرایط غیرعادی ممکن است دارای گازها و غبارهای اشتعال پذیر باشند.

این آیین نامه مناطق پر خطر را به طور جامع دسته بندی کرده است پس از مشخص شدن دسته بندی باید تجهیزات ضد انفجار را برای کاردر هر منطقه با توجه به میزان حساسیت و خطر آن طراحی و نصب کرد به همین دلیل طبقه بندی دیگری طراحی شده است که به طبقه بندی مناطق مستعد خطر گازهای اشتعال پذیر شناخته می شود.

طبقه بندی مناطق گازی

زون 0

 این منطقه دارای بیشترین میزان حساسیت و خطر می باشد زیرا  گاز و یا جو قابل انفجار به صورت دائمی یا برای مدت طولانی  در آن وجود دارد به عبارت دیگر اگر گاز یا جو قابل انتشار به طور میانگین در سال بیش تر از ۱۰۰۰ ساعت در یک منطقه وجود داشته باشد به آن ZONE0 می گویند.

زون 1

  در این منطقه در شرایط عادی، امکان دارد که گاز و جو قابل انفجار به وجود بیاید. که به طور میانگین در سال بین 10 تا 1000 ساعت در منطقه وجود دارد

زون 2

 در این منطقه در شرایط عادی، گاز یا جو قابل انفجار وجود ندارد یا اگر به وجود بیاید مدت آن بسیار کوتاه خواهد بود. که به طور میانگین این مدت بین 1 تا 10 ساعت در سال می باشد.

طبقه بندی مناطق دارای غبارهای قابل اشتعال:

زون 20

 منطقه ای است که در آن غبارات قابل انفجار، به طور مکرر وجود دارد. مقدار و غلظت این غبارات به نحوی است که قابلیت انفجار و اشتعال در هنگام ترکیب با هوا را دارد.

زون 21

 منطقه ای است که در آن ممکن است غبارات قابل انفجار به مقدار کافی برای ترکیب با هوا و یک ترکیب غبار هوای قابل انفجار به وجود بیاید. 

زون 22

 منطقه ای است که در آن به ندرت غبارات قابل انفجار به وجود میایند و در مدت کوتاهی ادامه خواهند داشت  این منطقه می تواند در اطراف دستگاه هایی که در اثر عملیات به دور خود غبار مواد عملیات را در فضای وسیعی پراکنده می کنند به وجود بیاید.